Maandelijks Nieuwsblad voor Garmerwolde, Thesinge en omstreken
38e jaargang - januari 2013
Robin ter Veld met op de achtergrond het veld van de vv GEO
(
foto: Joost van den Berg)
Robin ter Veld (21 jaar) uit Garmerwolde speelt mee in het
Nederlandse Amputeam Voetbal. Landelijke en regionale dagbladen
hebben veel belangstelling voor dit team dat in juli 2012 is
opgericht. Begin januari besteedde 1Vandaag aandacht aan het team
en Robin zelf werd door TV-Noord geïnterviewd. En ondanks een
tentamenperiode, waarvoor hij zelfs een training in aanwezigheid
van Voetbal International moest afzeggen, maakte hij tijd vrij voor
de G&T Express.
Ambities
Het Nederlandse Amputeam is een team met spelers van wie een
been is geamputeerd. De spelers voetballen met behulp van krukken,
want met een kunstbeen mag dat niet volgens de regels. Het doel is
om in 2014 mee te doen aan de wereldkampioenschappen voetbal in
Mexico. Ambitieus? Zeker en dat is Robin ook. 'Het is een landelijk
team en echt bedoeld als topsport. Wij willen ook Nederland
internationaal vertegenwoordigen. Het Nederlandse team maakt deel
uit van de World Amputation Football Federation, de FIFA van het
amputatievoetbal.'
Robin is de enige speler die uit het noorden komt. Een keer per
twee weken reist hij het land af om te trainen en te voetballen,
bijvoorbeeld in Maasdam, Arnhem of Vlijmen. Maar het team heeft hem
ook al tot de Gelredome gebracht. Daar werden de spelers in de rust
van de eredivisiewedstrijd Vitesse Arnhem - SC Heerenveen
gepresenteerd aan de pers en het grote publiek. Omdat het voor hem
niet mogelijk is om zelf naar de trainingen te gaan, rijden zijn
ouders hem ernaar toe.
Zonder de steun van zijn ouders zou Robin niet mee kunnen
doen.
Naast de voetbaltraining doet Robin dichterbij huis ook aan
fitness en krachttraining, want amputatievoetbal is zwaar en heel
belastend voor schouders en heupen.
Het is wel wennen om te spelen met krukken. 'Het is een heel
andere manier van voetballen. Normaal ben je vooral met de bal
bezig, nu moet je je eerst bewust zijn hoe je krukken ten opzichte
van de bal staan. Daarna ben je pas met de bal bezig, je moet er
meer bij nadenken.'
Mentaal sterk
Robin is geboren en getogen in Garmerwolde. Van jongs af
voetbalde hij bij GEO. Op 23 november 2010 werd bij hem botkanker
geconstateerd. 'Dat was een hele schok. Dan denk je nog aan
chemokuren, maar de tweede schok was dat mijn been binnen een maand
moest worden geamputeerd.'
De tijd na de amputatie en van de chemokuren was zwaar, maar Robin
kreeg heel veel steun van familie, vrienden en bekenden. 'Je moet
een bepaalde levenshouding hebben om verder te gaan met je leven.
Je moet mentaal sterk zijn. Ik wilde zo snel mogelijk weer kunnen
lopen en zoveel mogelijk mijn gewone leven weer oppakken en
doorgaan waar ik mee opgehouden was.'
Dus ging Robin met een muts op en in een rolstoel zo snel mogelijk
weer naar school en haalde in 2011 zijn vwo-diploma. In die zomer
ging hij met een vriend op vakantie naar Appelscha waar hij
voorheen met zijn ouders naar toe ging.
Niets is meer zo vanzelfsprekend als het eerder was. Je moet
nadenken over hoe je iets aan moet pakken. Hoe ga je op een camping
onder de douche? Hoe kom je uit een zwembad? Hoe ga je om met de
blikken van de mensen als je op de rand van het zwembad zit?
'Volwassenen durven meestal niet te kijken', vertelt hij, 'maar je
voelt dat ze toch kijken.' Kinderen vragen gewoon wat er met zijn
been is gebeurd en dat vindt hij wel zo fijn. Laat mensen maar
openlijk vragen stellen. Het laatste wat hij wil is dat mensen
medelijden hebben.
Nu studeert Robin sociale geografie en planologie aan de R.U.G.
Tijdens de introductieweek kreeg hij met een groepje eerstejaars de
opdracht om met een aantal woorden een toneelstuk te maken. Omdat
hij ook daar open wilde zijn over zijn handicap, trok hij tijdens
het stukje zijn kunstbeen uit. Sommige studenten schrokken eerst
wel, maar Robin zorgde er zo wel voor dat zijn handicap meteen
bespreekbaar werd.
Soms heeft hij nog wel eens een dip: 'Dan denk ik, waarom ik? Maar
ik heb ook veel waardering en respect gekregen voor de manier
waarop ik met mijn ziekte ben omgegaan.' En wat hem ook goed doet
is dat hij een vriendin heeft. Tijdens een vakantietour met zijn
ouders door de VS afgelopen zomer ontmoette hij Claudia die in
Waspik woont. Hij gaat regelmatig naar haar toe en soms komt ze bij
de trainingen van het amputeam kijken.
Het Nederlandse Amputeam in de Gelredome in Arnhem (foto: Lisa Hendriksma)
Een nieuwe droom
Van zijn 6e tot zijn 19e voetbalde Robin bij GEO. Als
steuntje in de rug kreeg hij van de club en oud-teamgenoten zijn
eigen clubshirt met naam en nummer. Vlak na de periode van
chemokuren hield hij een poosje afstand van de club. Het deed
ongelofelijk veel pijn dat hij niet meer kon voetballen. Van 2011
tot 2012 was hij coach en trainer van het derde elftal. Maar ja,
dan voetbal je niet. Toen Robin hoorde van het amputeam zag hij dat
als een nieuwe kans om weer te kunnen voetballen. Op 28 augustus
2012 is hij mee gaan doen. De spelers kennen elkaars verhaal, maar
het is geen praatgroep. 'We willen lekker een balletje trappen en
lol hebben. We zijn allemaal voetballiefhebbers, dat staat op de
eerste plaats. Voor mij was het niet echt confronterend om met
krukken te voetballen. Het lukt je niet als dat wel zo is, of als
je het maar half werk vindt.'
De sport voldoet nu nog niet aan de eisen van een paralympische
sport, maar dat is wel het streven. Maar eerst de
wereldkampioenschappen in Mexico. Robin glundert: 'Een
wereldkampioenschap! Daar droomde ik van als klein jongetje.
Meespelen in het Nederlandse elftal, en daar zit ik nu in. Het is
wel niet het echte Nederlandse elftal, maar toch!'
Irene Plaatsman