Maandelijks Nieuwsblad voor Garmerwolde, Thesinge en omstreken

38e jaargang - januari 2013 

Een nieuwe start als voetballer

Robin ter Veld (21 jaar) uit Garmerwolde speelt mee in het Nederlandse Amputeam Voetbal. Landelijke en regionale dagbladen hebben veel belangstelling voor dit team dat in juli 2012 is opgericht. Begin januari besteedde 1Vandaag aandacht aan het team en Robin zelf werd door TV-Noord geïnterviewd. En ondanks een tentamenperiode, waarvoor hij zelfs een training in aanwezigheid van Voetbal International moest afzeggen, maakte hij tijd vrij voor de G&T Express.

Ambities
Het Nederlandse Amputeam is een team met spelers van wie een been is geamputeerd. De spelers voetballen met behulp van krukken, want met een kunstbeen mag dat niet volgens de regels. Het doel is om in 2014 mee te doen aan de wereldkampioenschappen voetbal in Mexico. Ambitieus? Zeker en dat is Robin ook. 'Het is een landelijk team en echt bedoeld als topsport. Wij willen ook Nederland internationaal vertegenwoordigen. Het Nederlandse team maakt deel uit van de World Amputation Football Federation, de FIFA van het amputatievoetbal.'
Robin is de enige speler die uit het noorden komt. Een keer per twee weken reist hij het land af om te trainen en te voetballen, bijvoorbeeld in Maasdam, Arnhem of Vlijmen. Maar het team heeft hem ook al tot de Gelredome gebracht. Daar werden de spelers in de rust van de eredivisiewedstrijd Vitesse Arnhem - SC Heerenveen gepresenteerd aan de pers en het grote publiek. Omdat het voor hem niet mogelijk is om zelf naar de trainingen te gaan, rijden zijn ouders hem ernaar toe.
Zonder de steun van zijn ouders zou Robin niet mee kunnen doen.
Naast de voetbaltraining doet Robin dichterbij huis ook aan fitness en krachttraining, want amputatievoetbal is zwaar en heel belastend voor schouders en heupen.
Het is wel wennen om te spelen met krukken. 'Het is een heel andere manier van voetballen. Normaal ben je vooral met de bal bezig, nu moet je je eerst bewust zijn hoe je krukken ten opzichte van de bal staan. Daarna ben je pas met de bal bezig, je moet er meer bij nadenken.'

Mentaal sterk
Robin is geboren en getogen in Garmerwolde. Van jongs af voetbalde hij bij GEO. Op 23 november 2010 werd bij hem botkanker geconstateerd. 'Dat was een hele schok. Dan denk je nog aan chemokuren, maar de tweede schok was dat mijn been binnen een maand moest worden geamputeerd.'
De tijd na de amputatie en van de chemokuren was zwaar, maar Robin kreeg heel veel steun van familie, vrienden en bekenden. 'Je moet een bepaalde levenshouding hebben om verder te gaan met je leven. Je moet mentaal sterk zijn. Ik wilde zo snel mogelijk weer kunnen lopen en zoveel mogelijk mijn gewone leven weer oppakken en doorgaan waar ik mee opgehouden was.'
Dus ging Robin met een muts op en in een rolstoel zo snel mogelijk weer naar school en haalde in 2011 zijn vwo-diploma. In die zomer ging hij met een vriend op vakantie naar Appelscha waar hij
voorheen met zijn ouders naar toe ging.
Niets is meer zo vanzelfsprekend als het eerder was. Je moet nadenken over hoe je iets aan moet pakken. Hoe ga je op een camping onder de douche? Hoe kom je uit een zwembad? Hoe ga je om met de blikken van de mensen als je op de rand van het zwembad zit? 'Volwassenen durven meestal niet te kijken', vertelt hij, 'maar je voelt dat ze toch kijken.' Kinderen vragen gewoon wat er met zijn been is gebeurd en dat vindt hij wel zo fijn. Laat mensen maar openlijk vragen stellen. Het laatste wat hij wil is dat mensen medelijden hebben.
Nu studeert Robin sociale geografie en planologie aan de R.U.G. Tijdens de introductieweek kreeg hij met een groepje eerstejaars de opdracht om met een aantal woorden een toneelstuk te maken. Omdat hij ook daar open wilde zijn over zijn handicap, trok hij tijdens het stukje zijn kunstbeen uit. Sommige studenten schrokken eerst wel, maar Robin zorgde er zo wel voor dat zijn handicap meteen bespreekbaar werd.
Soms heeft hij nog wel eens een dip: 'Dan denk ik, waarom ik? Maar ik heb ook veel waardering en respect gekregen voor de manier waarop ik met mijn ziekte ben omgegaan.' En wat hem ook goed doet is dat hij een vriendin heeft. Tijdens een vakantietour met zijn ouders door de VS afgelopen zomer ontmoette hij Claudia die in Waspik woont. Hij gaat regelmatig naar haar toe en soms komt ze bij de trainingen van het amputeam kijken.

Een nieuwe droom
Van zijn 6e tot zijn 19e voetbalde Robin bij GEO. Als steuntje in de rug kreeg hij van de club en oud-teamgenoten zijn eigen clubshirt met naam en nummer. Vlak na de periode van chemokuren hield hij een poosje afstand van de club. Het deed ongelofelijk veel pijn dat hij niet meer kon voetballen. Van 2011 tot 2012 was hij coach en trainer van het derde elftal. Maar ja, dan voetbal je niet. Toen Robin hoorde van het amputeam zag hij dat als een nieuwe kans om weer te kunnen voetballen. Op 28 augustus 2012 is hij mee gaan doen. De spelers kennen elkaars verhaal, maar het is geen praatgroep. 'We willen lekker een balletje trappen en lol hebben. We zijn allemaal voetballiefhebbers, dat staat op de eerste plaats. Voor mij was het niet echt confronterend om met krukken te voetballen. Het lukt je niet als dat wel zo is, of als je het maar half werk vindt.'
De sport voldoet nu nog niet aan de eisen van een paralympische sport, maar dat is wel het streven. Maar eerst de wereldkampioenschappen in Mexico. Robin glundert: 'Een wereldkampioenschap! Daar droomde ik van als klein jongetje. Meespelen in het Nederlandse elftal, en daar zit ik nu in. Het is wel niet het echte Nederlandse elftal, maar toch!'

Irene Plaatsman